Een labyrint in het Annie M.G. Schmidtpark?!

Een paar jaar geleden mocht ik een aantal avonden geven in De Ark rondom een thema dat mij zeer ter harte gaat: het labyrint. Daar was veel belangstelling voor.
Een labyrint is een soort doolhof, maar je hoeft niet telkens keuze’s te maken en/of je neus te stoten, want de weg van een labyrint brengt je “vanzelf” via ongedachte omwegen uiteindelijk toch bij de bestemming in het midden. De verrassing zit ‘m in de weg zelf…
De weg van het labyrint lijkt vaak op onze eigen weg door het leven: die is meestal ook niet rechtlijnig naar het doel. Omwegen kunnen lastig zijn, maar zij kunnen je juist wel leiden naar het doel en ondertussen vragen ze om vertrouwen en geduld.
Het labyrint nodigt uit om aandachtig te leven, bv. de vraag: waar bevind ik mij nu, vanwaar kom ik eigenlijk en: hoe nu verder? Wil ik ook echt verantwoordelijkheid nemen voor de (labyrintische) levensweg die achter mij ligt? En heb ik bij wat voor mij ligt ook echt vertrouwen op wat, of in wie? Kortom, een labyrint lopen, geeft te denken…
Tekeningen van labyrinten zijn al vele eeuwen oud, men kon ze al “tekenen” , voordat de mensheid letters had om te schrijven! Er zijn prachtige Griekse mythologische verhalen over verteld, je vindt ze terug in antieke Romeinse villa-vloeren en ze lagen/liggen er in vele prachtige Franse middeleeuwse kathedralen.
Later vind je ze ook aangelegd in (bv. Engelse) parken en waar niet al.
Het labyrint kan dus niet godsdienstig geclaimd worden – het is een algemeen menselijk symbool. Het kan gelovige mensen wel goed doen! Maar hen niet alleen.

Zo’n labyrint zou m.i. nu ook prachtig passen in ons Annie M. G. Schmidtpark als tegenhanger van die rechtlijnige spoorlijn b.v. Maar ook als aanvulling op de vele haastige en uitdagende sporten die er kunnen worden beoefend. Er is al een park van bezinning op leven-en-dood: het Lions-bos. Er zijn de vele wandelaars. Daarnaast ravotten kinderen ook heerlijk in hun “Tuin van Floddertje”.
Welnu, naar mijn mening zou het labyrint een zinvolle aanvulling zijn op al die activiteiten: het zet je al lopend aan het denken over je zelf, je levensweg. Waar kom ik vandaan? En… “waarheen leidt de weg??”, zoals Mieke Telkamp ooit zong.
Zo’n vloerlabyrint heeft een fascinerende, artistieke vormgeving en ook kinderen volgen graag zo’n verrassend kronkelpad naar binnen en weer naar buiten.
Het is er voor iedereen!
Onze gemeente Lansingerland heeft ruimte voor het zgn. “burgerinitiatief”. Ze honoreert en subsidieert graag dergelijke projecten. Ook vanuit onze kerkelijke gemeente ben ik gestimuleerd om mijn plan in te dienen. In september en oktober zal de gemeente Lansingerland meer publiciteit geven rondom de verschillende plannen die zijn ingediend, o.a. op de haar website. Ik zou u graag willen vragen om er nog eens naar te willen kijken, want er moet wel gekozen worden.
En… om ook dit burger-initiatief actief te steunen!