Onze vakantie ziet er door de coronacrisis opeens heel anders uit dan we gedacht hadden. Onze tent en campingspullen blijven opgeborgen liggen. De reisgids van Toscane, in de herfst al gekocht met het oog op de voorpret, ligt werkloos op de boekenplank. We besluiten dat het niet anders is en gooien de plannen om. Nu de musea weer open zijn en we de charme van wandelen hebben ontdekt, boeken we een weekje in een vakantiehuis in Friesland. In de stromende regen gaan we op pad. Gelukkig hoeven we straks geen tent op te zetten, lachen we. De week begint al goed als onze jongens besluiten dat een weekend Friesland prima in hun studieschema past. We vieren met veel plezier een ouderwets vakantieweekend, met een bezoek aan het gevangenismuseum en een vol overgave gespeeld potje pesten. De maandag begint stil, nu zij naar huis zijn vertrokken.
We besluiten naar de Waddenzee te rijden. Na een fikse wandeling zien we de dijk. Tussen de schapen door lopen we naar boven en worden beloond met een prachtig uitzicht over de zee. Prima plek om even heerlijk te gaan zitten en te genieten. De zon schijnt, de lucht is staalblauw en de bootjes varen langs. In de verte zien we de pont naar Schiermonnikoog vertrekken. Uit de rugzak pak ik de meegenomen broodjes en beleg ze met oude kaas.
Klein geluk… Een broodje oude kaas, zittend op de dijk in de zon. Er hoeft helemaal niets. De coronacrisis lijkt ver weg. Hier geen pompjes om je handen te ontsmetten of pijlen om de richting aan te geven. Slechts een zeemeeuw die vol overgave een krab vangt en dat prachtige uitzicht terwijl we rustig onze broodjes eten. Het leven lijkt weer bijna normaal, zoals het was, voor het virus.
Later, weer terug in het vakantiehuis realiseer ik me hoe belangrijk klein geluk is. Wat zou het goed zijn om dat gevoel vast te houden ook als het leven zijn gang gaat en de dagen zich weer vullen. Wat zou het mooi zijn als we deze periode van stil gezet zijn zouden gebruiken om straks eens wat vaker stil te staan bij wat ons gelukkig maakt. Misschien wel een stapje terug te doen, ademruimte te geven en te nemen, voor onszelf, de mensen om ons heen, de natuur.
We hebben afgesproken wat vaker te wandelen en in de rugzak een broodje oude kaas mee te nemen, zodat we niet vergeten dat het leven goed is en dat geluk, hoe klein dan ook, te vinden is, soms zelfs in een broodje oude kaas.
Ds. Antoinette van der Wel