Het is september 1994 als ik voor het eerst een film zie op het witte doek: The Lion King. Wie kent deze Disney-klassieker niet? De kleine, maar stoere Simba, zijn wijze vader Mufasa, de gekke Timen en Pumba, maar ook de gevaarlijke Scar en de enge hyena's... Het is een verhaal dat blijft boeien, ook al heb je het al duizend keer gezien. Niet voor niets trekt de koning van de musicals ook nu weer volle zalen. En zo zat ook ik kortgeleden in het Circus Theater. Waarom spreekt The !ion King zo tot de verbeelding? Zijn het de indrukwekkende kostuums en de prachtige muziek? Of heeft ook het verhaal zelf er iets mee te maken: een verhaal dat verdacht veel lijkt op ons eigen leven vol mooie maar ook moeilijke kanten?
De schoonheid van het leven ervaren we meteen bij de start van de musical in die prachtige optocht van dieren. Majestueus lopen ze door de zaal: net de dieren uit het scheppingsverhaal of, zo u wil, uit de Ark van Noach. En dat plaatje wordt nog eens omlijst door hemelse muziek: 'Altijd onderweg, eeuwig in beweging in de cirkel die ademt en leeft'. Ja, wat kan het leven wonderlijk mooi en ontzagwekkend goed zijn.
Maar toch vlucht Simba weg uit het paradijs: hij rent weg van zijn geboortegrond en van ieder die hem lief is. Schuldgevoelens en angst maken dat hij als een vreemdeling door de wereld trekt. Hij weet niet meer wie hij is.
Herkenbaar? Wat kunnen we soms verdwalen in onze gedachten en in onze daden, op zoek naar iets dat ertoe doet. Waartoe, waarvoor, waarom leef ik? Wat is mijn doel? Wie ben ik?
Vergeet niet wie je bent, want ik leef in jou.
En dan ontmoet Simba twee vrienden, die hem opvrolijken en hem een wijze les meegeven: Hakuna matata!' Vrees niet, maak je geen zorgen!' Simba wordt door Simon en Pumba stilgezet. En in die stilte hoort hij plots de stem van zijn hemelse vader: 'Vergeet niet wie je bent, want ik leef in jou.' Dan realiseert Simba zich wat zijn roeping is: hij neemt zijn verantwoordelijkheid op zich en keert terug om het koninkrijk te redden. Hij weet dat hij het niet alleen hoeft te doen.
Mufasa lijkt wel een beetje op God. Soms moet je net als Simba even stilstaan om te beseffen dat de Vader in je leeft. Ook al lijkt het leven een eindeloos lange nacht, toch komt de zon op en mogen we met de dieren mee zingen: 'Hij leeft in jou, hij leeft in mij, in al wat ademt, daarin ademt hij, in wens en waarheid, in grauw en blauw, kijk in de spiegel, hij leeft in jou.' Dus: maak je geen zorgen, want God is met je. Hakuna matata!
Ook gepubliceerd in De Heraut week 19 - 2017