Waar gaan we heen?

Dit bericht is verlopen op 2020-09-01

Eindelijk mogen we weer in de kerk zijn. Omgeven met allerlei regels, op gepaste afstand en zonder te zingen gaan we elkaar weer ontmoeten. Na ruim 3 maanden wordt het leven deze weken weer wat normaler. Hoewel ik merk dat bij sommigen de schrik er flink in zit, snakken ook velen naar het gewone leven.

Nu zouden we in de kerkdiensten natuurlijk gewoon over kunnen gaan tot de orde van de dag, maar deze periode heeft me wel aan het denken gezet. Om zo maar verder te gaan zou dan ook niet passend zijn.  Ik heb in de dienst zondag een moment gereserveerd voor de kerkgangers om elkaar te ontmoeten. Voor de meeluisteraars van de kerkomroep wordt dat vast een kakofonie van geluid, maar dat kan helaas niet anders.  U bent vast gewaarschuwd.

In de komende weken hopen we ook op de vrijdagavond creatief kerk met elkaar te zijn. Zo kan deze vreemde zomerperiode een soort proeftuintje worden voor het komend seizoen en de jaren die volgen, een soort  wegwijzer voor de toekomst. Ik ben benieuwd hoe deze coronatijd ons kerk zijn beïnvloedt, niet alleen vanwege de maanden waarin we niet bij elkaar mochten zijn, maar ook door de creativiteit die werd losgemaakt.

Soms vraag ik me af hoe de kerk er over 10 of 20 of 50 jaar uit zal zien. Wat zou ik graag even in de toekomst willen kijken. Ik vermoed dat het tegen die tijd anders is. Toch denk ik dat ik mensen hoor zingen, dat de bijbelverhalen worden verteld en doordacht, dat er mensen zullen zijn die bidden en die vanuit hun geloof er willen zijn voor de ander. Ik vertrouw er op dat er woorden van troost zullen worden gesproken en dat mensen zich geraakt zullen weten. Door de eeuwen heen zijn de bijbelse verhalen verteld, hebben mensen gemeenschappen gevormd, hun brood en wijn gedeeld, omgezien naar de kwetsbaren. Dat kan toch niet verloren gaan!

Ik vertrouw er in alle eenvoud op dat ook over 50 jaar een lied van verlangen wordt gezongen, dromen worden gedroomd  van een wereld waar mensen tot bloei komen, dat er een tafel in de zon wordt gezet, met een bankje erbij en fris water, als plek om op adem te komen.

Waar gaan we heen? We weten het nog niet.  Onderweg is er genoeg te doen, te beleven en te delen. De zegen van de Eeuwige, die onze reisgenoot was, is en zal zijn, reist met ons mee.  Vrolijk verder op de weg!

Ds. Antoinette van der Wel