Soep Pizza en Inspiratie

Dit bericht is verlopen op 2020-01-19

Dat was de uitnodiging voor 19 november ’s avonds, waarin de dominicaan Stefan Mangnus uit Rotterdam zijn verhaal met ons zou delen. Er waren veel broeders en zusters op af gekomen uit de Dorpskerk en De Ark, ook een aantal jongeren. De soep en pizza waren prima in orde en het was (wat mij betreft) een inspirerende avond. Stefan begon bij de oorsprong van de orde van dominicanen in Toulouse. Hij maakte daarna de sprong naar 2012 en hoe, later, de relatief jonge broeders in Rotterdam samen gekomen zijn en daarbij de tijd hebben genomen om zichzelf en hun betekenis voor elkaar en voor de wereld om hen heen uit te vinden. Dat gaat door en is ook soms hard werken door alle diversiteit onderling. Stefan was daar heel eerlijk over. Als dominicaan willen leven is hun gemeenschappelijke noemer. Ook zijn persoonlijke verhaal deed hij uit de doeken. Alles afwegende, was hij op zijn 37e tot de slotsom gekomen dat dit leven als dominicaan hem gelukkig maakt. Dat is waar het om draait. Wat ook mooi om te horen was, dat de principes van toen vandaag de dag nog steeds van waarde zijn. Dominicus en zijn broeders in Toulouse hadden in de 13e eeuw al afgesproken dat democratische besluitvorming, met elkaar in gesprek blijven gaan, blijven studeren én eenvoud, heelheid en prediking van grote waarde zijn. In de ontmoeting met anderen kan hij zo ook een bijdrage leveren; bij levensvragen van anderen, die zich bij hem aandienen. En ook als hem gevraagd wordt: waar kan ik terecht voor een stilteretraite? Stefan neemt het allemaal serieus, zo gaf hij ons mee, omdat (lang verhaal kort) aandacht, aandacht, aandacht de sleutel is en hij anderen zo helpt thuis te komen of ‘heel te worden’. Twee rake opmerkingen van Stefan troffen mij en zijn me bijgebleven:

  1. Over de generatiekloof: dat oudere gelovigen zich nog wel eens willen ontworstelen aan knellende banden van het geloof, last hebben van claustrofobie. En jongeren in hun geloof misschien wel eens last kunnen hebben van pleinvrees. Zij missen richting en de muurtjes om tegen aan te leunen of houvast aan te hebben.
  2. Over traditie: daarbij gaat het niet om de inhoud maar om het proces van doorgeven van het geloof. Wat de ander ervan mee krijgt en hoe er invulling aan gegeven wordt, heb je (immers) niet in de hand. Wel kan je er volgens Stefan op vertrouwen dat wat zijn waarde bewezen heeft, blijft of in een andere vorm terugkomt (als nieuw). Er is niet één vorm en geen zelfde manier van doen.

Ik vond het fijn om er bij te zijn. Er was ruimte voor vragen. Ook mooi dat de aanwezige jongeren zo meededen.

Dank je wel Stefan, de organisatie van deze avond en voor het samen zijn.

 

Ceciel Turkenburg