Rituelen….

Dit bericht is verlopen op 2020-06-30

Zolang als ik me kan herinneren staat de zondag in het teken van de kerk. Van huis uit was ik al gewend om elke zondag naar de kerk te gaan. In mijn studententijd kwam de klad er behoorlijk in, maar als ik bij mijn ouders thuis was, ging ik gewoontegetrouw met ze mee. 

In mijn volwassen leven als predikant staat de zondag uiteraard ook in het teken van de kerkdienst. Op zaterdag niet te laat naar bed en op zondag op tijd er weer uit. Terwijl de mannen voor het ontbijt zorgen, zoek ik de stilte van de studeerkamer op. Daarna met elkaar naar de kerk. De eerste weken van het virus had ik behoorlijk ontwenningsverschijnselen. De zondag was niet meer zoals ik gewend was. Om technische redenen nemen we het filmpje eerder op en die lege kerk is zo anders dan het prettige rumoer van de zondagochtend. 

Ondertussen wandelen Jurriaan en ik nu elke zondag naar De Ark, waar we de deuren openzetten voor wie er even wil zijn voor persoonlijk gebed, een kaarsje of een gesprek op 1,5 meter. We hebben daarmee een nieuw ritueel ontwikkeld. Meestal stapten we op de fiets of in de auto om naar De Ark te gaan. Nu zijn mijn nette schoenen van de zondag ingeruild voor mijn gemakkelijke wandelschoenen. 

Afgelopen zondag, in een vroeg zonnetje onderweg, realiseerden we ons hoe aangenaam het is, dat lopen op de stille morgen. Al snel loop je in een prettige cadans en dat biedt ruimte om je gedachten te laten gaan. Dat wandelen roept een oude droom in ons wakker om ooit een keer een echte pelgrimsroute te lopen. Om ons te voegen in die lange rij van pelgrims die door de eeuwen heen op pad zijn gegaan. 

Zo wordt in deze dagen voor ons een nieuw ritueel geboren, krijgt de zondag toch weer een andere kleur dan de andere dagen. Zeker in deze weken waarin de dagen soms op elkaar lijken, vind ik het een verademing. Een dag die anders is dan anders, die stil voor je ligt, zonder beklemmend te zijn. Een dag voor bezinning, voor rust in je ziel, voor voetstappen in een rustig ritme. Als we thuis komen is er koffie, gesprek, de paaskaars bij het zondags eten, net als anders. 

Ik hoop dat deze vreemde dagen nieuwe rituelen brengen, momenten van bezinning en stilte, die ons helpen op de weg die voor ons ligt. Bewust kies ik daarom nu voor de zegenbede van St-Patrick aan het eind van het ochtendgebed. Voor de reizigers in hoofd en hart, voor de mensen van de weg, voor ons, op weg naar de toekomst.

De Eeuwige zij voor u om u de weg te wijzen

… achter u om u in de rug te sterken

…naast u als een goede vriend

…om u heen als beschermende mantel

…en in u als liefde en vrede.

 

 

Ds. Antoinette van der Wel