Als de wind die waait in vlagen, zo verrassend waait de Geest,
soms een storm, met donderslagen, soms een stem wees niet bevreesd![1]
Lieve gemeente,
Pinksteren, het feest van het ontstaan van de kerk, zonder dat we hier samen in de Ark kunnen zijn. Pinksteren, het feest van mensen die opademen, terwijl we juist deze maanden geconfronteerd werden met een virus dat mensen de adem benam. Pinksteren, het feest dat ons in beweging brengt, terwijl we in de afgelopen periode juist stil gezet werden.
Toch wordt het gelukkig ook dit jaar gewoon weer Pinksteren. Horen we het bekende verhaal van de leerlingen die de moed vinden te spreken. Worden we herinnerd aan hoe de Eeuwige zijn woord gaf boven op de Sinaï en mensen op reis gingen naar een beloofd land. De leerlingen zitten angstig bij elkaar, een volk sjokt door de woestijn. En juist daar in die benauwde omstandigheden gebeurt er iets. De wolken trekken weg, plots wordt ons een blik op de hemel gegund. Een nieuwe dag breekt aan, een weg blijkt begaanbaar, je vindt nieuwe kracht, haalt adem, recht je rug en gaat weer verder.
Ik vind het zelf altijd een van de indrukwekkendste dingen in een mensenleven, hoe mensen na of in een periode van woestijn op een of andere manier worden aangeraakt en de moed vinden om het leven te aanvaarden en verder gaan. Hoe sommigen krachten aanboren in zichzelf en anderen, waarvan je het bestaan niet eens durfde te vermoeden. Ze blijken de wereld te kunnen veranderen, soms in het groot, soms heel klein en dicht bij huis. Bezield door een vuur, dat in hen brandt, waarvan je vermoedt dat het met God te maken heeft. Je blijkt sterker, dapperder, doortastender dan je dacht.
Het pinksterfeest schudt ons wakker, haalt ons weg uit onze comfortzone. Hoewel we misschien vrolijk en veilig in ons coconnetje onze dagen leven, worden we uitgedaagd onze vleugels uit te slaan en een vlinder te worden. Niet stil te blijven staan in het nu, ons niet te verschuilen in ons eigen wereldje. De ramen en deuren mogen open. Na een tijd van stilte worden we uitgenodigd verder te kijken. Waar kiezen we na deze stille periode voor? Gaan we over tot de orde van de dag? Proberen we deze tijd zo snel mogelijk achter ons te laten? Of laten we ons inspireren tot nieuwe dingen?
Vandaag vieren we dat als God spreekt, we hem kunnen verstaan in onze eigen taal. We worden opgezocht in ons gewone leven, op onze eigen plek. En daar mogen we het verschil maken, daar mogen we zelf heldere woorden spreken, woorden die mensen troosten en goed doen, een vuurtje stoken voor wie verkleumd is en wat warmte zoekt.
Pinksteren is de belofte dat Gods adem door deze wereld blijft waaien. En soms zullen we het aan den lijve ondervinden, hoe die adem ons aanraakt en ruimte geeft.
Pinksteren is de belofte van Gods liefde, als een lopend vuurtje door de wereld. En soms zullen we erdoor in vuur en vlam worden gezet, verwarmd en bezield.
Pinksteren is de belofte dat we niet van God verlaten zijn op aarde. Verassend waait de Geest over de aarde als een belofte van leven, van toekomst, van een weg die begaanbaar is. We worden uitgenodigd ons in beweging te laten zetten, onze vleugels uit te slaan.
Zo gaan we de zomer in. Vertrouwend op die adem, dat vuur. Ik begon met enkele regels uit lied 700, daarmee eindig ik ook…
Soms, soms lijkt geen wind te waaien, alles tevergeefs geweest
totdat weer in lichterlaaie vonkt en vlamt: het vuur, de Geest![2]
Amen.