Als we in De Ark zijn om het filmpje voor de zondag op te nemen horen we opeens gestommel. Door de ramen heen zie ik mensen bij de fietsen. We gaan kijken en treffen daar twee gemeenteleden aan met een riek. Daarmee gaan ze de strijd aanbinden tegen het onkruid in de tuin. Ook de heg is aan een snoeibeurt toe. Wat is het toch geweldig dat allerlei zaken in deze tijd ook gewoon doorgang vinden. Dat er mensen zijn in onze kerkgemeenschap die ervoor zorgen dat de tuin er weer netjes bij ligt. Dat bijhouden van de tuin is een hele klus. Ik heb zelf geen groene vingers en houd helemaal niet van tuinieren, wel van mooie tuinen, maar dat terzijde. Mijn zo langzamerhand verloren strijd tegen het zevenblad in onze achtertuin geeft stof tot gesprek, maar helaas weinig hoop dat ik er ooit vanaf kom. Ik hoor het verhaal van hoe de irissen in onze tuin zijn beland. Ze staan die dag nog prachtig te bloeien.
Wat een troost is er toch in de natuur. Op een wandeling deze week zag ik voor het eerst in mijn leven een lepelaar. Diezelfde dag ook een kievit en na wat gezoek op het internet een vogel die een tureluur bleek te zijn. Enkele dagen geleden werd het opeens heel stil in ons kerk-nestkastje. Na dagen van luid gekwetter, druk vliegverkeer en een steeds verfomfaaider mezenkopje, zijn de kleintjes uitgevlogen. Waar zijn ze toch gebleven? Komen ze volgend jaar weer? Langzamerhand maakt de lente plaats voor de zomer. Ik hoor de wind ruisen door de bladeren van de bomen. Wat heb ik het gemist dat we de 40-dagentijd, Pasen, Hemelvaart en Pinksteren niet samen in de kerk konden zijn. Gewoonlijk is dit de tijd waarop het wat stiller wordt, maar nu trad die stilte al veel eerder in.
Toen de coronacrisis net begon kreeg ik een appje van iemand met als titel “Maar de lente wist het niet”. Waar alles stil werd gezet om ons heen, groeide en bloeide de natuur er lustig op los. Ik word daar blij van, het heeft voor mij iets met die hof van Eden te maken en met Gods trouw. Dat er elk voorjaar weer nieuw leven opbloeit, een graankorrel die in de aarde valt uitgroeit tot een korenaar en bloem geeft voor de bakker en brood voor de eter.
Een vreemd voorjaar was het, maar de bomen bloeien, de jonge vogels vliegen uit, het leven gaat door.
Ds. Antoinette van der Wel
PS. De tuinmannen zoeken medestanders! Iets voor jou? Stuur dan een mailtje naar bark@kerk-de-ark.nl