De balans opmaken?

Dit bericht is verlopen op 2020-09-08

Het regent pijpenstelen en we hebben het hier thuis over vakantieplannen. Die zijn dit jaar voor de meesten van ons heel anders dan we dachten. Met een zeker heimwee hebben we het over onze kampeervakanties. Omdat we van noordelijke landen houden en de natuur, weten we echter ook alles van regen en kamperen. De ‘weet je nogs’ buitelen over elkaar. 

Ierland! Geen wonder dat het daar zo overweldigend groen is. We staan op het punt onze tent af te breken als de donkere wolken besluiten hun druppels over ons uit te storten. Na 10 minuten leggen we een druipnatte tent in de auto, terwijl het water eronder vandaan gutst. Ondanks alles voldoende voor een ongelofelijke lachbui, het ziet er zo suf uit, stralen water die onder de klep van de kofferbak uitstromen.  

De Lofoten, het is warm boven de poolcirkel (nu ja, die ene dag), de zon gaat niet onder, het blijft licht en bij de middernachtzon zien we voor het eerst in ons leven een potvis. 

Weet je nog, toen op Skye, met onze vrienden? We hebben met elkaar vier jonge kinderen die genieten van het buitenleven. De supermarkt is 40 kilometer weg, de beloofde friettent is gesloten. Van de restjes bakken we pannenkoeken, terwijl we schuilen onder de luifel van de tent. Alle vier kinderen, ondertussen studenten, weten nog hoe geweldig het was. 

Een pannenkoek onder de luifel van de tent, een familiale lachbui, een kampeerstoeltje met uitzicht, een avond vol herinneringen en verhalen. 

In de komende weken zullen velen van ons, weliswaar aangepast, vakantie gaan vieren. Een tijd om voorzichtig de eerste balans op te gaan maken. Hebben deze vreemde maanden ons laten zien wat geluk is? Heeft de verplichte afstand ons de ogen geopend voor wat echt verbindt? Voor wat belangrijk is in ons leven? Rust voor de aarde? Stilte voor wie de drukte moeilijk kunnen verdragen? Of is, wat blijft, vooral het gemis en de pijn van het niet gewoon nabij kunnen zijn?

Ik ben zo benieuwd wat er overblijft als we straks de balans van deze maanden gaan opmaken. Was het het waard: de gesloten huizen? Wat bracht de stilte ons voor het milieu? Wat betekenden deze dagen voor ons als kerk? Hoe gaan we verder? Vragen waarop we in de komende tijd misschien antwoorden zullen vinden. 

Ds. Antoinette van der Wel