Vandaag hebben we vermoedelijk het laatste filmpje gemaakt voor zondag. We werden er in de afgelopen weken steeds handiger in. Maar wennen aan die lege kerk was een stuk lastiger. Wat heb ik het gemist, de korte gesprekjes voor de dienst, het geroezemoes in de kerkzaal, de rij voor het koffiedrinken. Maar het meeste miste ik de gezichten, de blikken tijdens de dienst, het samen zingen en bidden, de stilte en het aandachtige luisteren. Wat was het een vreemd, maar weliswaar troostend idee dat er op zondagochtend in allerlei huiskamers naar het ochtendgebed werd gekeken. Hoe bijzonder deze maanden ook waren, toch kan het digitale nooit een echt samenzijn vervangen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelfs het doorgeven van de pepermunt in de rijen heb gemist! Hoewel ik het een vreemd gebruik blijf vinden, staat dat snoepje ook voor saamhorigheid, voor delen.
Maar nu is het bijna zover. Hoewel omgeven door allerlei regels komen we langzamerhand uit onze huizen. De deuren gaan op een kier weer open. Wat heeft deze tijd ons gebracht? Bezinning? Creativiteit? Nieuwe ideeën? Is de kerk naar de achtergrond verdwenen? Of realiseren we ons eens te meer dat we het hebben gemist, dat stille moment van bezinning aan het begin van een nieuwe week? Hoe zitten we daar straks weer? Niet op onze vertrouwde plek en met een vervelende afstand van 1,5 meter van je medekerkganger?
Ik hoop zo dat het druk wordt met aanmeldingen, ik hoop zo dat het goed gaat deze zomer, dat we langzaam maar zeker weer ruimte krijgen om elkaar te ontmoeten, dat we elkaar de verhalen kunnen vertellen over wat deze periode voor ons heeft betekend. Het leven bleek allesbehalve maakbaar, maar ten diepste wisten we dat al. We namen in stilte afscheid van enkele gemeenteleden, we keken tijdens zoomvergaderingen binnen in elkaars zolderkamers en huiskamers. Het waren vreemde weken. Voor sommigen rustig, voor anderen heel hectisch, voor de één verdrietig, voor een ander juist bijzonder, mensen bleken eenzaam of opnieuw verbonden met wie hen lief zijn.
Lieve gemeente, goed om elkaar weer te gaan zien, om de deuren weer open te mogen zetten, om voorzichtig het leven weer te gaan leven, in vertrouwen dat we in Gods liefde geborgen zijn.
Ds. Antoinette van der Wel