Een paar weken geleden zag ik bij toeval het programma Klassiekers met Kleinsma, de uitzending met Stef Bos. Misschien hebben sommigen van jullie deze ook gezien (Omroep Max, 18 juli 2021). Mocht je het hebben gemist: deze uitzending is zeker de moeite waard om terug te kijken! In dat programma werd ik geraakt toen Stef Bos vertelde over de inspiratie die hij had opgedaan van de Zuid-Afrikaanse zanger Johannes Kerkorrel. In het bijzonder raakte mij hoe hij vertelde over het lied Halala Afrika. Het lied had ik nog nooit gehoord, maar toen ik het hoorde en zag (via youtube, https://www.youtube.com/watch?v=xVFXivXB89g), begreep ik wat Stef Bos had geraakt.
Johannes Kerkorrel bezingt in dit lied hoe Afrika vroeger een open continent was: geen strijd, geen grenzen. Tot er schepen kwamen, westerlingen: zij vonden hun plek hier, plaatsten hekken, en oorspronkelijke bewoners verhuisden naar getto’s, met hekken en prikkeldraad. De Afrikaanse bodem, rijk aan grondstoffen, werd ontgonnen: bewoners moesten werken en werden slaven, dieren moesten wijken en werden afgeschoten. Toch, ondanks dit alles, blijft de bevolking zingen, blijft zich verheugen: “halala”.
Natuurlijk kun je met dit lied ook andere discussies voeren, discussies die deze jaren (terecht) volop gaande zijn in de maatschappij. Erkenning van het verleden is belangrijk om te bouwen aan de toekomst. Maar dat is niet wat ik met dit stukje wil aangeven.
Op deze plek wil ik vooral aangeven wat voor mij uit dit lied springt: het vieren, ondanks de verschillen, of beter nog: het vieren van de verschillen. Verschillen bestaan, en zullen er ook altijd zijn. En dat is waardevol: door met elkaar van gedachten te wisselen over verschillen, openhartig de dialoog aan te gaan, leer je van elkaar en geef je ruimte aan elkaar. Het is de basis voor het leven van mensen: Een levende gemeente beweegt! Volgens mij is dat ook de bedoeling van verschillen: niet elkaar in hokjes plaatsen, nee, open staan voor elkaar, oprecht naar elkaar luisteren, en zo samen een gemeenschap vormen.
Met hartelijke groet,
Gert van Ramshorst, voorzitter kerkenraad