Samen staan we sterk… en protocollen

Dit bericht is verlopen op 2020-07-14

Terwijl ik achter mijn computer schuif om dit stukje te schrijven hoor ik dat het protocol voor de ‘anderhalvemeter-kerk’ van de Protestantse Kerk online staat. Gauw even op de website kijken, want in de afgelopen week hebben we in de liturgiecommissie, in het moderamen en de jeugdraad al nagedacht over hoe dat straks moet. Na mijn gejuich voor de televisie bij de persconferentie: ‘Yes! We mogen weer bij elkaar komen’, is dit protocol een confrontatie met een weerbarstige realiteit. Er mag straks heel veel niet en de kerkdienst zal voor een gedeelte ook een geoliede machine moeten worden. Wat blijft er over van wijding en ontmoeting als we langs strakke lijnen naar binnen moeten? Als zingen te gevaarlijk is? Wie had ooit kunnen denken dat er gevaar zit in het samen zingen? Ik in ieder geval niet, maar de verhalen liegen er niet om. 

Weer bij elkaar komen is dus niet zomaar geregeld en onbevangen gedaan. Oude tijden lijken te herleven. Reserveren voor de kerkdienst! Geen koffie, maar zo snel mogelijk naar buiten! Als iemand me een jaar geleden dit scenario had voorgespiegeld dan had ik hem smakelijk uit gelachen, maar het is onze nieuwe realiteit. Na een stevige zucht dus maar vrolijk verder met het zoeken naar mogelijkheden. Wat kijk ik uit naar een kerk met open deuren en hartelijke gastvrijheid! Naar De Ark als een ontmoetingsplek.  

En ondertussen? Misschien zwaaien we wel naar elkaar bij de pelgrimswandeling op Hemelvaartsdag, waarbij we bij gemeenteleden volledig coronaproof een attentie uit de box bij de voordeur mogen vissen. U heeft zich toch al aangemeld, mag ik hopen? Toch maar aan het beeld-koffiedrinken beginnen? Of heeft u andere ideeën? 

Hoe bescheiden en strak georganiseerd ook, we hopen in juli weer bij elkaar in De Ark te zijn. Uiteraard niet allemaal tegelijk, maar wel zodanig dat we elkaar kunnen zien zonder beeldscherm ertussen. Hebben we de kerk gemist? De gemeenschap? De ontmoeting? Ontdekken we nieuwe vormen van gemeente zijn, nu we niet zomaar op de oude voet verder kunnen? Een levende gemeente beweegt, dat project was nog maar net ingezet, toen we opeens de kerkdeuren moesten sluiten. De eerste dienst die niet doorging was een goed voorbereide jeugddienst. Daarvoor hadden Merel en Sanne prachtige armbandjes ontworpen. Die zouden we uitdelen en zo zouden we elkaar kunnen herkennen in ons plan om in de 40-dagen tijd het verschil te maken. Ondertussen hebben de kinderen van de nevendienst hun armbandjes al gekregen en als u gaat pelgrimeren op Hemelvaartsdag…. wie weet!

Samen staan we sterk! Zullen we met elkaar gaan uitvinden hoe we dat in de komende maanden gaan doen? In het rustige vertrouwen dat deze weg begaanbaar is en dat uiteindelijk de lofzang ook gaande wordt gehouden als wij een poosje niet kunnen zingen.

Ds. Antoinette van der Wel