Afgelopen zondag is ds. Franses bij ons voorgegaan. Door een fout is haar introductieverhaal niet meegenomen in de vorige nieuwsbrief. Hierbij treft u alsnog dit artikel:
Mijn naam is Gabrielle van der Spoel, ik ben getrouwd met een lieve man, Philip Hans Franses, en wij hebben twee zoons, Tobias van 25 en Cedric van 23 jaar oud. Tobias woont en werkt in Amsterdam, en Cedric studeert in Utrecht.
Ik ben dit jaar afgestudeerd als theoloog. Tijdens mijn studie heb ik mij verdiept in diverse vormen van protestantse spiritualiteit. Zo liep ik stage bij ‘’Geloven in Spangen’’ in Rotterdam, een pioniersplek van de PKN voor met name Kaapverdiaanse mensen. Ik leerde daar, dat het houden van een viering ook heel anders kan, dan wat ik gewend was uit de synodaal gereformeerde kerk. Het was een eyeopener voor mij. Vervolgens liep ik mee bij de Open Hof in Bleiswijk, bij ds. Marieke den Braber, waar ik catechisatieles mocht geven en meedeed aan de meditatieve ‘Ruimte voor Gebed’. Ook maakte ik via mijn studie kennis met de monastieke missionaire stroming binnen de PKN. Ik ben nog steeds aangesloten bij ‘De Binnenkamer’ in Doorn. Een mooi initiatief waar we ons tijdens een- of meerdaagse retraites bezighouden met verschillende liturgische vormen van meditatie en gebed. Heel verrijkend voor mijn geloofsleven. Via hen werd ik een jaar bestuurslid van het netwerk Vacare, een club mensen die zich richt op een monastieke manier van kerk-zijn, ook weer met creatieve vormen van liturgie en gebed.
Mijn majorstage liep ik in Spijkenisse, in de Michaelkerk. Dat is een wijkgemeente met twee kerkgebouwen. Daardoor is er ruimte voor meerdere vormen van protestantse spiritualiteit. In de Dorpskerk gaat het er traditioneler aan toe en in de Michael, die meer evangelisch georienteerd is, bloeit de jeugdorganisatie en wordt gezongen met een band. Heel inspirerend! Zo heb ik dus geleerd om meerdere theologische talen te spreken. Ik richtte mij tijdens deze stage op het ouderenpastoraat en op het gebedspastoraat. Indien integer geleid, kan dat veel mensen christelijk ondersteunen bij het lief- en leed in hun leven. Het vormt als het ware een warm hart binnen de gemeente, waardoor mensen zich werkelijk gekend weten in de kerk. Dat is een groot goed, heb ik mogen leren.
Wat ik ook inspirerend vind, is dit beeld. Is het een engel of een mens? Het is iemand met vleugels, iemand die haar vleugels uitslaat. Zo zie ik het geloof ook: het geloof in Christus draagt mij op vleugels. Ik weet mij geborgen in Gods’ armen. En dan mag je je vleugels uitslaan, zodat je mens kunt zijn zoals God het bedoeld heeft. Dat geloof deel ik graag met u in de dienst waarin ik mag voorgaan in uw gemeente aanstaande zondag.
Met vriendelijke groeten,
Gabrielle van der Spoel
