De coronapandemie houdt ons allen in de greep. Gelukkig is er een begin gemaakt met vaccineren. Maar nog is het einde niet in zicht… De gevolgen van de pandemie zijn zwaarder dan ooit. De lockdown duurt voort.
Het zijn zware en verdrietige tijden voor ons allemaal. Het duurt al zo lang. Wanneer kunnen we weer gewoon bij elkaar komen en uit volle borst zingen? Wat rest ons nog als gemeente van Christus? Wat zullen we bidden?
Worstelende met het advies om niet meer te zingen in de eredienst hielpen mij de eerste woorden uit de berijming van Psalm 65: ‘De stilte zingt U toe, o Here’. In de onberijmde versie: ‘U komt toe stilheid, een lofzang!, o God, op Sion’ (Psalm 65:2, Naardense vertaling).
Deze woorden troosten mij in deze verdrietige situatie. De noodgedwongen stilte, het niet hardop zingen in de eredienst is ook aanbidding, toewijding en lofprijzing van God. God die troont op de lofzangen van Israël (Psalm 22:4) hoort ook ons zwijgen als loflied.
Lied/gedicht
De bundel met Verzamelde liedteksten (2018) van Huub Oosterhuis draagt de titel: Stilte zingen. Deze bundel opent met onderstaand lied, vrij naar psalm 65:
Stilte nu. Voor U.
Stilte zingen had ik u beloofd.
Hoor dan.
Hoor dan wie?
Mij - wie mij?
Die deze mens ben
die hier neerligt
nietig schuldbeladen
die wil opstaan
ander mens wil zijn
nieuw ik.
Stilte nu.