Een bankje...

Dit bericht is verlopen op 2020-09-15

Een bankje…

Hier thuis hadden we het er pas nog over. Deze zomer voelt zo anders dan anders. Normaal gaan we eind mei een beetje toeleven naar de vakantie. We kopen een reisgids en gaan vast beginnen met de voorpret. Het wordt stiller in werk en studie en langzaam maar zeker worden de dagen langer. Maar dit jaar was alles anders. De weken regen zich aaneen. We misten vaste ankerpunten in de week en in het jaar. Voor mij brengen de zondag en de grote feesten orde aan in de tijd.  Maar opeens was alles anders. 

Als ik mensen spreek hoor ik vergelijkbare geluiden. Het ritme is uit de week verdwenen. De dagen lijken soms allemaal op elkaar. Zeker voor wie veel thuis is in deze periode, lijken alle dagen hetzelfde en dat is soms best moeilijk. Eens te meer realiseer ik me hoe belangrijk het is die ene dag apart te zetten in de week. Een dag van rust en afstand, een dag waarin het leven even een beetje stil lijkt te staan. Geen dag die van verveling niet door te komen is, maar een dag waarin er aandacht is voor andere dingen dan werk, studie, school, verplichtingen. Dat apart zetten van die dag doet me denken aan een bankje bij een lange wandeling. Even zitten om van het uitzicht te genieten, even op adem komen, om daarna weer verder te gaan.  Zo is de zondag volgens mij bedoeld en zo ervaar ik het ook. 

Na de kerkdienst is er koffie, we eten met elkaar, soms is er een ontmoeting met vrienden, soms vooral tijd om lekker met een boek op de bank of in de tuin te zitten.  Als kind vond ik de zondag soms een beetje saai, maar nu is het juist de rust, die me helpt om bij te tanken.

Een bankje onder een boom met uitzicht. Wat zou het fijn zijn als we deze periode straks zo gaan beschouwen. Een tijd waarin we geheel uit ons ritme zijn gehaald en misschien tot bezinning zijn gekomen. Bezinning dat het anders moet met ons en deze wereld. Toch dat stapje terug doen? 

Maar voor wie deze periode zwaar is geweest en misschien nog is, vanwege de stilte en de eenzaamheid, hoop ik dat er in de verte een ander bankje te zien is. Dat er deze zomer ook een tijd aanbreekt waarop we elkaar weer dichter kunnen naderen en gewone dingen weer mogelijk zijn. 

Dankbaar ben ik voor mijn herwonnen zondag. Een week die weer een richtpunt heeft. Maar nog dankbaarder zal ik zijn als ik iemand weer gewoon een hand of een knuffel mag geven. 

Ds. Antoinette van der Wel