Bijna 3 maanden zijn de kerkdeuren gesloten. Van de één op de andere dag moesten we overschakelen op andere manieren van kerk zijn. Terugblikkend vind ik het nog steeds verwonderlijk hoe snel we deze omschakeling niet alleen in de kerk, maar in het gehele land meemaakten. We leerden online vergaderen en gebruikten allerlei communicatiemiddelen om met elkaar in contact te blijven. Toch voelt het als onnatuurlijk en wat ben ik blij dat er ondertussen al weer meer mogelijk is. Elkaar in levenden lijve spreken, ook al is het op 1,5 meter afstand, is veel fijner dan via een beeldscherm. Je begrijpt elkaar gewoon beter.
Ondertussen wordt er achter de schermen hard gewerkt om een goed protocol op te stellen voor als we straks kerkdiensten mogen vieren. Ik lees net in de krant dat ook ik een contactberoep heb en daardoor mag dopen, een bruidspaar of ambtsdragers mag zegenen. Had de PKN eerst nog een oplossing bedacht met een doopschelp aan een stok, nu is duidelijk geworden dat dat -gelukkig maar- niet hoeft.
Toch zijn er heel veel praktische zaken die wel moeten worden geregeld en wat is het dan fijn dat er achter de schermen mensen zijn die dat op een zorgvuldige wijze doen. Die nadenken over looproutes, over welke jongeren waar kunnen zijn, over stoelen in de kerkzaal en over wat een goede afstand is. Hierdoor ontstaat ruimte om ons te bezinnen op de inhoudelijke kant van ons gemeente zijn. Het moge duidelijk zijn dat velen van ons de ontmoetingen missen. Hoe geven we dat straks vorm als koffiedrinken misschien nog niet kan? Hoe zorgen we ervoor dat het samenzijn in de kerkdienst gestalte krijgt. Wat als we niet mogen zingen? Het gebruik van digitale middelen bleek nieuwe kansen en ontmoetingen te bieden. Hoe gaan we daar in de toekomst mee om? Hoe zorgen we dat zij, die niet zo online zijn, toch de nodige informatie krijgen? Door heel veel lieve vrijwilligers achter de schermen bleek er in deze maanden heel veel mogelijk en de kennis die we hebben opgedaan zal zeker ook in de toekomst een rol gaan spelen.
Daarom, nu maar even heel expliciet: dank jullie wel! Dank aan al die stille krachten die gewoon aan de slag bleven in De Ark en daarbuiten. Dank aan al die mensen achter de schermen, letterlijk en figuurlijk. In de komende weken gaan we hard aan de slag om de deuren, weliswaar voorzichtig, weer verder open te zetten in juli. Ik kijk er in ieder geval naar uit, naar dat moment dat we weer bij elkaar kunnen zijn.
Ds. Antoinette van der Wel