Preek van ds. Antoinette van der Wel in de scholendienst PWA

Dit bericht is verlopen op 2019-04-13

Gemeente van onze Heer Jezus Christus,

Wie van u is wel eens bang? Wat voel je dan? Wie herkent dat gevoel van overspoeld worden, van het water dat tot aan je lippen staat?

Zo vergaat het de leerlingen van Jezus. Ze zitten te trillen in hun bootje. En dan komt er ook nog een spook op hen aflopen. Het lijkt wel een enge film.

Waar zouden kinderen bang voor zijn?

Van de grote hond van de buren, die zomaar opeens blaft? Van het gat waar je doorheen moet met zwemles? Van een donker tunneltje op de weg naar huis? Dat je moeder of vader ziek wordt? Dat ze ruzie maken en gaan scheiden? Van de middelbare school, die leuk is, maar ook heel erg groot?

Waar zijn pubers bang voor? Dat ze niet populair zijn op school? Dat niemand hen ziet staan? Dat ze het niet redden op hun vervolgopleiding? Dat ze buiten de groep vallen?

Waar zouden grote mensen bang voor zijn?

Dat er iets gebeurt met je kinderen? Dat je je baan verliest? Dat je ziek wordt? In de war raakt? Dat je een geliefde verliest? Dat er oorlog komt?

Waar ben je bang voor? Ik vermoed dat we allemaal zo onze eigen leeuwen en beren op onze weg zien!

In de bijbel wordt angst vaak verbonden met water, dat niet alleen symbool staat voor het leven, maar ook voor alles dat het leven bedreigt en ondermijnt. Als een soort monster van Loch Ness loert het gevaar onder het wateroppervlak.

Het verhaal van Jezus die loopt over het meer is dan ook een vrolijk en bemoedigend verhaal. Jezus wandelt over alle zaken waar we bang van worden, lijkt niet te slopen te zijn, door wat ons angst inboezemt. Hij zinkt niet weg, het lijkt wel of de zee van glas is geworden, alsof hij kan dansen op alles waar we bang voor zijn.

Petrus snapt het en voor hij het zich goed en wel realiseert klimt hij al overboord om Jezus tegemoet te gaan. En wonder boven wonder, het lukt, hij loopt, zomaar over de golven, alle angst is overwonnen! Maar dan wordt zijn aandacht plots getrokken door het geluid van de wind en hij staart naar zijn voeten. Op dat moment zakt hij weg in de golven. Hij laat zich letterlijk overspoelen door zijn angst en de grond onder zijn voeten valt weg. Jezus diept hem op uit het water. De stoere visser en zeeman moet gered worden, hem wordt de hand gereikt.

Wat vertelt dit verhaal ons nu eigenlijk? Het zegt niet dat we geen angst zullen kennen. Angst kan heel handig zijn, dan doe je geen onbezonnen dingen. Het is een signaal dat je wakker schudt. Het hoort bij het leven, we zijn nu eenmaal kwetsbare mensen.

Maar je hoeft angst niet teveel aandacht en eer te geven. Durf je het aan je blik te richten op wie bij je is in de angst? Durf je het aan niet te kijken naar je voeten, maar in de ogen van wie je tegemoet komt, van wie je de hand reikt? Misschien zul je dan tot je grote verbazing zomaar in staat zijn te wandelen over je angst. Een leven van vertrouwen wordt ons aangereikt in dit verhaal. Vertrouw er maar op dat je niet zult verdrinken, vertrouw er maar op dat een weg begaanbaar is, vertrouw er maar op dat er altijd handen zullen zijn die je dragen, die je vasthouden. Vertrouw er maar op dat God heer en meester is over alles wat ons bedreigt, hij komt ons tegemoet, reikt ons de hand en nodigt ons uit vol vertrouwen op weg te gaan. Ten diepste is een mens niet te breken, wanneer je weet van een naaste, van die ander, die je in de ogen ziet, die je nabij blijft. Dat is geloof, vertrouwen dat je niet te breken bent, dat er altijd een hand is die je opdiept, aanraakt en nabij is in je angst.

Amen.